Życiorys św. Klary

Św. Klara przyszła na świat w 1193 roku. Była najstarszą z trzech córek pana Favarone z rodu Offreduccich i jego żony Ortolany Zdobyła staranne wykształcenie, umiejętność haftu, a także umiłowanie modlitwy, szacunek dla każdego człowieka i miłosierdzie, które często praktykowała wspierając jałmużną wielu ubogich. Ojciec Klary podejmuje starania, by dobrze wydać córkę za mąż, lecz ta odrzuca wszelką myśl o małżeństwie. Zachwycona życiem ewangelicznym św. Franciszka nawiązuje z nim kontakt i poddaje się jego duchowemu kierownictwu.

W 1211 roku w nocy potajemnie opuszcza dom rodzinny, aby za przykładem świętego oddać się życiu ubóstwa i pokuty z miłości do Chrystusa.

Udaje się do Porcjunkuli, gdzie z rąk Franciszka przyjmuje habit pokutny jako znak zaślubin z Jezusem Chrystusem. Wszelkie próby podejmowane przez krewnych Klary w celu nakłonienia jej do powrotu kończyły się niepowodzeniem. W ślad za Klarą podążają jej młodsze siostry: Katarzyna, która przyjmie imię Agnieszka i Beatrycze.

Wzrasta liczba dziewcząt, które urzeczone postawą i przykładem Klary podejmują radykalne życie według Ewangelii. Franciszek umieszcza je przy kościele św. Damiana wyznaczając Klarę na ksieni klasztoru. Tak powstał II Zakon, w którym siostry nazywane "ubogimi paniami", "damianitkami"(od kościółka św. Damiana), a po śmierci Klary klaryskami zachowywały Ewangelię żyjąc w posłuszeństwie, bez własności i w czystości.

Życie, którego uczyła swe towarzyszki św. Klara opierało się na rozważaniu Słowa Bożego, a także nosiło piętno nauk św. Franciszka.
Klara przede wszystkim ukazywała siostrom jak bardzo powinny być wdzięczne Bogu za łaskę powołania.Razem z nimi gorliwie uczestniczyła w modlitwach, dbała o piękno kaplic i ołtarzy wykorzystując znajomość haftu. Swoje modlitwy Klara wspierała surowym życiem, często poszcząc i czuwając nocami. Była jednak bardzo troskliwa dla swoich sióstr nierzadko wypraszając dla nich cudowne wsparcie. Gdy były głodne rozmnożyła chleb, gdy były chore uzdrawiała je znakiem krzyża, gdy groziło niebezpieczeństwo ze strony pogańskich Saracenów, jej żarliwa modlitwa skierowana do Chrystusa Eucharystycznego spowodowała, że wyjednała Jego zapewnienie: "Nie bójcie się! Ja was zawsze strzec będę!".

Świętość Klary ma swe źródło w bezgranicznej ufności Jezusowi Chrystusowi, w radykalnym podjęciu życia Ewangelią i w całkowitym posłuszeństwie papieżowi oraz nauczaniu Kościoła katolickiego. Osłabiona i schorowana pod koniec życia św. Klara doznała cudownej łaski. Gdy siostry udały się do kaplicy, aby uczcić Boże Narodzenie, ona pozostała na swym posłaniu chora. Rozważając tajemnicę Wcielenia Boga westchnęła do Dzieciątka: "Panie Boże, to ze względu na Ciebie zostałam tu sama!". Wtedy otrzymała łaskę usłyszenia i ujrzenia Pasterki, jaką w kościółku Porcjunkuli odprawił św. Franciszek z braćmi.